میروم که برگیرم دامن دلارامی

زلف یاسمن موئی دست سوسن اندامی 

چنگ نغمه پردازم گرشود هماوزم 

بانگ آشناسوزی رقص آتشین گامی

رند خانه بر دوشم شعله میزند جوشم

تشنه کام آغوشم هرزه کوش ناکامی

بوسه گیر پندارم گر ز جان شود یارم

گونه ی شفق رنگی سینه ی سحرفامی

در گریزم از هستی وای اگر ز سرمستی 

آن مه، از سبکدستی در فشاندم جامی

مرغ خانه پیوندم دانه جوی لبخندم

آن نیم که در بندم آشیان به هر بامی

شاخ گلبن افرازم غنچه پوش بس رازم

برگشای و بنوازم با نسیم پیغامی

ابر گوهر آویزم جلوه بخش پائیزم

آه! اگر فرو ریزم با نثار الهامی

هان، به عشوه سازم کن رند بوسه بازم

سینه سوز رازم کنپخته کار ناخامی

زلف عنبریت بویت میکشاندم سویت

وه چه خوش سرآغازی وه، چه خوش سر انجامی

دارم از لب نوشت وز شرار آغوشت

عشق بوسه پیوندب جان شعله آشامی

ای امید بدنامان روسپیدتر دامان

چون شود، که درساری باحریف بدنامی؟!

بوسه گیر آن رویم وه! چه دلگشا صبحی

گوشه گیر آن مویم وه! چه جانفزا شامی

پنجه برده در خونم پر سد از غمش چونم

بدتر از فریدونم خسته ای، بد آرامی