امشب، همه اشکم، همه رشکم، همه دردم 

کو بوسه ی گرمی، که بجوید دل سردم؟!

رسوا کنمت، ورنه ز بی تابی دیدار

شب تا بسحر، با دل رسوا به نبردم

دوری زمن ای گلبن سیراب و، دل از دور

گلبوسه فشاند به سراپای تو هردم

مهتاب تنت، از دل این بستر خاموش

کی بر دمد، ای جفت سبکسایه، که فردم

خاری شد و در جان پشیمان من آویخت

آن شکوه که پیش تو تنک حوصله کردم

صد چامه، فرو باردم از طبع زر اندود

گوئی به خزان غمت، آن شاخه ی زردم

خواهم، که ترا گیرم و شادان بگریزم

آنگونه، که هرگز نرسد باد به گردم

باغ گنهی، دو رخ شیرین مرادی

آغوش تو جوید، دل اندیشه نوردم 

ای «وسوسه» گر با تو زنم بر سر دلخواه

آتش فکند، مهره ی مهر تو به نردم

الهامگر طبع فریدونی و وقت است

کز نازدگر، تازه کنی جوشش دردم