آن دل، که در هوای تو از سینه پر گرفت

خون گشت و از دیار سلامت سفر گرفت

مارا، نگاه مست تو رسوای خانه کرد

این شعله بین، که یکشنبه در خشک و تر گرفت

آغوش آتشین تو خواهم، که از نیاز

در بند بند هستی زارم شرر گرفت 

دل، بوسه ی ریز پای تو شد تا به سر، و لیک

لب تشنه ماند و، این ره لغزان ز سر گرفت

گیسوی مشکبار تو، بر دوش خسته دوش

باری نهاد و، باد گل آمیز بر گرفت

آن ساق خوش، که بر شده تا زیر دامنت 

بنگر، که چون سراغ دلم از گرفت 

یاست بود به چاک گریبان نقره فام؟

یا در سپیده، مستی نور سحر گرفت

بیداد بین، که این دل سرمست خانه سوز

از من رمید و دست تو بیدادگر گرفت

پرهیز تلخکامه، به یک بوسه در شکست

تا جان تشنه، از غم عشقت خبر گرفت

دل بر گناه تشنه و، جان با خرد به راه

بیانگر، که دامن این کور و کر گرفت!

ای آفتاب بخت فریدون، ز شام تار

لبخنده زن، که مهر تو در سینه در گرفت