خواهم، که در آن گلبن آغوش بمیرم

زان عطر دل انگیز بناگوش بمیرم

از شیب هوس پرور آن گردن دلخواه

با بوسه فرو لغزم و بر دوش بمیرم

لطفی کن و دربر کش و بفشار جناغم

مگذار، زیاد تو فراموش بمیرم

در لعل هوسبار تو، نوشی است تب افروز

خواهم که در آن شعله ی پر نوش بمیرم

مست عطشم، آن لب پر بوسه به پیش آر

مگذار، که لب تشنه تر از دوش بمیرم

آن خرمن گیسوی تو، بر شانه چه زیباست

خواهم، که بر آن برف سمن پوش بمیرم

سیری نپذیرد دلم از بوس و کنارت

صدبار، گرت بینم و مدهوش بمیرم

زان رگ، که کبودی زده در مرمر اندام

خونم ده و مپسند که بی جوش بمیرم

من، کوه پر از آتش گلبانگ و سرودم

خوش نیست، به دامان تو خاموش بمیرم

سعدی است که گویا شده در شعر فریدون

بر خوانم و با نغمه ی جادوش بمیرم