تا دست تب آلود تو، پیوست به دستم

صد نغمه شکفت از دل هنگامه پرستم

جز خون فروزان لبت، ای گل سیراب

کو باده ی نابی، که کند سر خوش و مستم

بر بالش زر بفت، مزن تکیه در این بزم

من نیز، در این گوشه ی آتش زده هستم

گلبوسه ی فرستی به سر انگشت و، مناز دور

دیوانه، که دور از تو پریچهره نشستم 

ای زنبق شاداب سمن سینه چه زیباست 

آن غنچه، که بر زلف دلاویز تو بستم

خواهم، که شبی می زده در پای تو افتم

تو سرو بلندی و، من آن سبزه پستم 

نیلوفر اندام رسا، بر من بدنام

بشکن، که زناکامی عشق تو شکستم 

شب تا سحرم، بوسه زنان، همدم جان بود

تاری، که ز گیسوی تو دزدانه گسستم

دیوانه ی آغوش تو بودم، که سبکخیز

چون اخگر سوزنده، به دامان تو جستم

خونخواریم بین، که هوسمند و عطشناک

در بوسه شیرین، لب سوزان تو خستم

ای چشمه ی جوشنده ی الهام فریدون

با یاد طربناک خوشت، از همه رستم