دوستیت همی خورد خون دلم به دشمنی

رفتی و بیتو چیره شد تیرگیم به روشنی

ریشه گرفته در گلم مهر تو یار خوشگلم 

لیک بران تو کز دلم ریشه ی مهر برکنی

سوز نگاه دلکشت میکشدم در آتشت

ای سر زلف سرکشت سلسله بند توسنی

شبنم صبح روشنم بر گل جان در افکنم

تا ز سرت بر افکنم دعوی خشک دامنی!

در کشمت به بازوان گر بفسون جاودان

بر کشیم به گیسوان زین تک چاه بیژنی

یاس سپید پیکرت کرده به دیده خوشترت

ای تن نازپرورت زیب پرند سوسنی

هرچه به دیده تابیم سوزی و بر نتابیم

من گل آفتابیم پیش نگاه سوزنی

رفتی و دل به جستجو نعره زنان، فسانه گو

در طلبت همی زند پویه به کفش آهنی!