همنوردا! نگاه گرم تو باز 

نقش پرواز آرزویم کرد

مهر خاموشیم، به نغمه شکست 

بار دگر، ترانه گویم کرد

رنج ره بود، ورنه آن سر زلف

کی شدی تکیه بخش شانه ی من

اشک غم بود، ورنه آن دل سنگ

کی شدی آگه از فسانه ی من

تب صد بوسه داشت همره خویش

دست در دست، هم فشردن ما

وان به فرجام پایداری و شرم

تن به آغوش هم سپردن ما

شعله میزد ز تشنه کامی عشق

لب گلرنگ آتش آلودت

میفشردم به سینه از سر مهر

نازک اندام بوسه فرسودت

عطر گیسوی نافه بوی تو بود

که مرا شور جاودان بخشید

مرده بودم؟ فسون لطف تو باز

برکشیدم ز خاک و جان بخشید