لاله رویا! گل افسونگر باغ سخنی

دل شوریده فدایت، که سزاور منی

هوس افروز تو شد جانم و دانم که تو نیز

دوستدار من شور افکن شیرین سخنی

من و آغوش گناه تو، که گرمی ندهد

تن شوئی، که شود خسته به آغوش زنی

گل ناز است ترا، بر سر انگشت بلور

یا شقایق زده سر، از سر شاخ سمنی

هرچه بوسم تن چونن برف تو، لب تشنه ترم

تو، مگر شاخ دل انگیز گل نسترنی؟!

به سراپای تو، هر نکته که بینم هنر است

بجز این نکته، که با شیشه دلان دلشکنی

تن رخشان تو، ای ماه فرو رفته به ابر

نفروشد دگر آن جلوه، که در پیرهنی

سینه، بر سینه ی نرم تو نهادن، چه خوشست

دو سه جامی زده، بر سینه ی نرم چمنی

گنهی نیست، گر افسانه ی دل گوش کنی

تو پریچهره که افسانه ی هر انجمنی

گل الهام  فریدون به دو صد نغمه شکفت

تو، مگر نوش دلاویز شراب کهنی