ایکه نهاده ای چنین در غم تلخکامیم

چند گریزی از برم گرنه تن جذامیم؟!

سردی و گرمیت دلم کشته ی نیمجان کند

سردی جاودانه کن تا بکشی تمامیم!

کوشش نامراد من خود نگرفت داد من

مرغک زیرکی مزن خنده به سست دامیم

خون چکد از دلم برد کاتش قهر و کین شدم

داری اگر چه زین سپسس بر در خود گرامیم

تا در مصلحت زنی قصه ی عاشقی مخوان

ایکه منت به عاشقی مایه ی زشت نامیم!

نان حلال بیغمی مزمزه کن به خرمی

تا نچشی به خوان دا از نمک حرامیم!

دل چو شکست، کی دگر در پی دوستی شود

باده منه ازین سپس پیش شکسته جامیم!

پختگی از تو خواستم سوختیم به دشمنی

سوخته ام کنون برو طعنه نزن به خامیم

خواجگیت به جان و دل  دوزخ جاودانه شد

ایکه به خاک درگهت سوده سر غلامیم

رشته بریدی از میان ورنه چه سودت از زیان

تا که به سستی افکنی همت سخت گامیم

رفتی و در پیت روان میکشدم، دوان دوان

تا که به چاه غم کشد زآنهمه خوش خرامیم!

ای رگ سرد نیلگون در تن خسته، در گسل

کز ستمش به جان و دل تشنه سرخ فامیم!

شمع شبان حسرتم ای دم صبح آتشین 

مردم و عاقبت زدی خنده به بیدوامیم