خوش آنکه بوسه زنم، ساق دلربای ترا

کشم به دیده ی غمدیده، خاک پای ترا

ز فرق تا قدمت بوسه گاه من شد و سوخت

هنوز تشنه که بوسم، ولی کجای ترا؟!

دگر نیاز ندارم به جام باده، بیا

که تا پیاله کنم ناف مشکسای ترا

مرا در آتش آغوش عاشقانه بسوز 

که بر وفای تو عاشق ترم جفای ترا

کبود جامه، بدان دوش و ساق و سینه باز

برون شدی و بجان داشتم هوای ترا

سزا نبودکه مهرم به قهر در شکنی

فدا شوم دلک واژگون نمای ترا

خرام ناز تو نازم، که با گذشت نسیم

به سروناز زند، قامت رسای ترا

به صد غزل، به درا حلقه کوفتم به امید

که عاشقانه، گل افشان کنم سرای ترا

گشوده شد در و مرغ از قفس گریخته بود

غم سفر به دل خسته زد بلای ترا

دل از کدورت پرهیز تلخکامه بشوی

که باز بوسه زنم، سینه ی صفای ترا

بجزمنت، همه راز آشنای چشم و دل اند

بنازم، آن دل ببگانه آشنای ترا

به آشتی ز درم، همچو شاخ گل بدر آی

که خوش به سینه نهم خار ماجرای ترا

شرار تشنگیم سوخت، ای سراب امید

خوشم که بینم و جان بردهملقای ترا

بجان پاک فریدون، که دردمند نیاز

بمیرد از تب و راند ز لب دوای ترا