تا در غم آغوش تو، بر آتش تیزم 

گل میدمد از خوش غالیه بیزم 

بر سینه سرم بر نه و بوسم ده و بنواز

تا خلق بداند که به چشم تو، عزیزم 

من، دل به دو جا نیستم، ای خانه بر انداز

آتش زن و فارغ کن از این جنگ و ستیزم

تا مست توام، خانه سیاه است و زمین تنگ

آه از دل دیوانه ی کاشانه گریزم!

انگور طربناکم، اگر دست تو امروز

بر چیند و بر شاخه نسوزد چو مویزم

پا تا به سرم تشنه، که بوسم لب مستت

یاری کند ار حلقه بازوی تو نیزم

مارا به غلامی بخر، ای شوخ هوسباز

هرچند که در چشم تو، کمتر ز کنیزم

سیمم به چیکار آید و ایوان زر اندود

گر زانکه نگیری تو گرانمایه به چیزم 

خواهم، به برت گیرم و خونت بگسارم

تا در شکند جوش دل وسوسه خیزم

رسواتر ازینم کن و بگذار که تا مرگ

هنگامه کند، چنگ خوش غلغله ریزم 

من، گنج فریدونم و دانم که نیرزد

با سیم گنه سوز تنت، مشت پشیزم