بگشود، نوش لعل لبت، کام بسته را

شکرانه چیست، این دم مغز خجسته را؟!

بشکن دو بوسه بر لب مستم، که نغمه ریز

شویم ز دل، غبار سکوت شکسته را

ای آرزوی تشنه آغوش آتشین

جوشی بزن، که تازه کنی جانخسته را

برخیز و شاخ گلبن اندام، برفراز

تا گلفشان کنی، دل در خون نشسته را

چون وارهد دل از غم عشقت؟ که یک نگاه

بستی و، داغ بوسه زدی جان رسته را

ای سرخگونه میوه ی ترد استخوان، بگوی

در کام بازوان، چکنم رنج، هسته را

تاری ز تاب آن خم گیسو، بمن فرست

تا درکشم به غلغله چنگ گسسته را

سوز تبم که بویم و افشان کنم به دیت

آن نافه نافه زلف خوش دسته دسته را

راز آشنای جان فریدون، چه خوش گرفت

بی آب و دانه، مرغک از دام جسته را