ای بوسه ی گرم آشنائی

دیوانه ی آن لبم کجائی

پا تا به سرم، نیاز عشق است

در آتش درد بیدوائی

یار، از من دلشکسته بگریخت

چون عطر گل، از گریز پائی

من ماندم و این شب غم افروز

من ماندم و این تب جدائی

دوشینه، به بزم نوش و نازش

(آن محفل روشن خدائی!)

چون، باده ز پیش دبده برداشت

آویزه ی شرم پارسائی

خواندم غزلی،،که آتش افکند

بر جان و دلش ز دلگشائی

دیدم که ز دیدگان مستش

آهسته، به ساغر طلائی

اشکی دوسه، در چکو و بکداخت

جانش، ز شکنج آشنائی

جام، از کف نازنیم گرفتم

نوشنده شدم به اشکزائی

پاسی دوسه، همرهان بخفتند

بر پاره گلبم بی ریائی...

من ماندم و آن نگار سرمست

سر در سر و لب به لب، آن دوتائی

من، گرم نیاز بوسه پیوند

او، مست شراب دلربائی

چون، باد سحربه چین زلفش

پیوست ببوی مشکسائی

وز پنجره، بامداد گلرنگ

آویخت پرند روشنائی

مارا، لب آتشین جدا گشت

زان نوش و نواز بیصدائی

زین پیش، چه گویمت، که تلخ است

مشتاقی و رنج بیوفائی

ای جان و دلت به غم گرفتار

بنیوش و مکوش در رهائی

دانی که کدان گونه درد است

جانسوز تر از غم جدائی

یا رب، که به جان و دل مبادت

هرگز غم و درد بی بلائی

با چامه ی دلکش فریدون

گر نغمه زند نی کسائی

باشد، که چو غنچه اش برآرد

از جامه ی تنگ نارسائی