تب جانفروز آغوش تو، با خجسته گامی

به برم کشید و بگداخت در آتشم، ز خامی

گل رنگ رنگ رسوائی دل، به خنده واشد

چه خوشم که وارهیدم ز عذاب نیکنامی

ثر زلف نافه بویت، نگشوده مست مستم

به چه زهره تاب دارم، که گشایمش تمامی

تن همچو برف و عاجت، چو برهنه بازبینم

هوسم کشد که خونت بخورم به شادکامی

چه رگ است این، که در سینه ی نغز لاله پوشت

دل من ربوده، چون راز شب از کلودی فامی

تو به تخت گل، چو خوبان چمن، دمی برآسا

که به پات سر نهد این خسته، در غلامی

من و ساق دلپذیرت، که چو عزم رفتن آرد

بکشد هزار جان را، به فسون خوشخرامی 

تو، ز سرکشی خدا را به کمند کس نیفتی

مگر این سرود پر نغمه، کشاندت به رامی

شکند بر آن لبانت، دو سه بوسه گر فریدون

همه عمر، سرگردانی کند از شکسته جامی