ایکه نهاده صد گره خوی بدت بر ابروان

ننگ جفات چون برم پیش وفای نیکوان

شور هوس به پنجه ام ریزد و باز پس رود

چون به فسون دلبری شانه زنی به گیسوان

باد مراد، اگر زند بوسه به بادبان دل

خنده به موج غم زند بخت شکسته پاروان!

شاعریم به درگهت چون بجگر کند همی

پیش خزان خطا بود قصه ی مشک آهوان!

دل بدو جا شدی، برو از در ناخدائیم

تا که بدل نماندت لذت کام جاشوان!

وه! که بعشق آتشین دلبر سرد بستری

با تن مرده چون کند حلقه ی گرم بازوان؟!

جادوی چشم دلکشت میکشدم در آتشت

آنچه تو سامری کنی کس نکند ز جادوان

شیون جغد اگر ترا نغمه ی دلنشین بود

به که ز خانه بر کنی لانه ی ما پرستوان!

دل چو سمند تازیت شیهه ی آشنا زند

ایکه چو مادیان زنی صیحه به یاد یابوان!

سوختیم به دشمنی بر سر دوستی، برو

کاتش بیوفائیت شعله کشد چو هندوان

کوس دریغ میزند دل همه از صفای خود

بسکه ز شور عاشقی بوسه زدت به زانوان

بانوی بانوان دل با همه سرگران بود

ای ان سست گوهرت مایه ی ننگ بانوان