به شور تو پیوست خاموشیم

برآور ز کام فراموشیم

دگر ره، زدم پویه در راه عشق

خوشا سوز گلبانگ چاوشیم

دل، آتشفشان بود و افسرده بود

کنون، شعله ور شد ز خاموشیم

مرا، بوسه پر ورد آن گونه کن

که در زیر باران گل پوشیم

عطشناکم، ای ابر گوهر نثار

مدد کن به ناز هماغوشیم

مرا، بوسه تر بخش و پیوسته بخش

که دیوانه سازی ز بیهوشیم

ز روشندلی، شور مهرم، چه سود

که پند افکنی در گران گوشیم

چگویم ز عشقت، که با خون گرم

شب و روز در ایتخوان جوشیم

پر از شعر نابم، چو پستان ابر

خوش آندم، که بر باغ جان دوشیم

میم چون فریدون و خواهم که مست

بری دست و در جام لب نوشیم