گرنبار شد، گوشم از پندها

برآنم، که تا بگسلم بندها

هر آن دل، که شد بسته دام عشق

رهائی نیابد به ترفندها

پرستنده ام بر تو، ای خانه سوز

کجا ترسم، از شرم پیوندها

ز تنهائیم، باغ دل تیره بود

تو جانش دمیدی به لبخندها

کنون چامه گویم بران روی و موی

در آغوش هر چامه،گلقندها

به افسون آن چشم مستت که هست

مرا تکیه پر درد سوگندها

که از شور مهرت، چنان سرخوشم

که بر کام دل، آرزومندها

مرا بندگی بین و درسایه گیر

که شرط است، لطف از خداوندها

تو نور دلی، ای فروزنده بخت

که بازت بخویم همانندها

خوش آندم، که افشانمت جان بپای

چو برگونه ی آذر، اسپندها