تو پریچهره، مگر صبح طربناک بهاری

که دل از دیدن رویت، نتوان بست به کاری

تن چون برف تو، در نیلی استخر بلورین

به چه ماند؟ به گلستان فرو شسته غباری

ساق عریان کن و جوراب پرندین بمن افکن

پیله،،بر عاج ندیدم که تند بیهده تاری

مگر از سایه ی مژگان تو، آسوده نشینم

ورنه آتش زندم برق نگاهت به شراری

ترسم ای زنبق سیراب، در آغوش من آخر

شکند تردی اندام لطیفت به فشاری

نازم آن چک چک گیسوی تو بر سینه ی من سیمین

چو ز گرما به کنی بر من شوریده گذاری

من لب تشنه مگر خون لب گرم تو نوشم

که نگیرد دل سودازده از بوسه قراری

خواهم اندر تو فرو میرمو بی خویشتن افتم

عطش عشق ترا بس نکند بوس و کناری

عشقبازی، ز من آموخت فریدون که به حسرت

پی یاری شد و نامش نشنیدم ز دیاری