شب چودر بستم و مست از مینابش کردم

ماه اگر حلقه بدر کوفت جوابش کردم

دیدی آن ترك ختا دشمن جان بود مرا

گرچه عمری بخطا دوست خطابش کردم

 منزل مردم بیگانه چو شد خانه چشم

آنقدر گریه نمودم که خرابش کردم 

شرح داغ دل پروانه چو گفتم با شمع

آتشی در دلش افکندم و آبش کردم 

غرق خون بود و نمی مرد زحسرت فرهاد

خواندم افسانه شیرین و بخوابش کردم 

دل که خونابه غم بود و جگر گوشۂ درد 

بر سر آتش جور تو کبابش کردم

 زندگی کردن من مردن تدریجی بود

آنچه جان کند، تنم عمر حسابش کردم