پنجره را به پهناي جهان مي گشايم:

جاده تهي است. درخت گرانبار شب است.

ساقه نمي لرزد، آب از رفتن خسته است : تو نيستي ، نوسان نيست.

تو نيستي، و تپيدن گردابي است.

تو نيستي ، و غريو رودها گويا نيست، و دره ها ناخواناست.

مي آيي: شب از چهره ها برمي خيزد، راز از هستي مي پرد.

مي روي: چمن تاريك مي شود، جوشش چشمه مي شكند.

چشمانت را مي بندي : ابهام به علف مي پيچد.

سيماي تو مي وزد، و آب بيدار مي شود.

مي گذري ، و آيينه نفس مي كشد.

جاده تهي است. تو باز نخواهي گشت ، و چشمم به راه تو نيست.

پگاه ، دروگران از جاده روبرو سر مي رسند: رسيدگي خوشه هايم را به رويا ديده اند.