لب‌ها مي لرزند. شب مي تپد.جنگل نفس مي كشد.

پرواي چه داري، مرا در شب بازوانت سفر ده.

انگشتان شبانه ات را مي فشارم ، و باد شقايق دور دست را پرپر مي كند.

به سقف جنگل مي نگري: ستارگان در خيسي چشمانت مي دوند.

بي اشك ، چشمان تو نا تمام است، و نمناكي جنگل نارساست.

دستانت را مي گشايي ، گره تاريكي مي گشايد.

لبخند مي زني ، رشته رمز مي لرزد.

مي نگري ، رسايي چهره ات حيران مي كند.

بيا با جاده پيوستگي برويم.

خزندگان در خوابند. دروازه ابديت باز است.آفتابي شويم.

چشمان را بسپاريم ، كه مهتاب آشنايي فرود آمد.

لبان را گم كنيم، كه صدا نا بهنگام است.

در خواب درختان نوشيده شويم ، كه شكوه روييدن در ما مي گذرد.

باد مي شكند ، شب راكد مي ماند. جنگل از تپش مي افتد.

جوشش اشك هم آهنگي را مي شنويم ، و شيره گياهان به سوي ابديت مي رود.