افتاد و چه پژواکی که شنید اهریمن

و چه لرزی که دوید از بن غم تا به بهشت

من در خویش، و کلاغی لب حوض

خاموشی. و یکی زمزمه ساز

تنه تاریکی، تبر نقره نور

و گوارایی بی گاه خطا بوی تباهی ها، گردش زیست

شب دانایی و جدا ماندم : کو سختی پیکرها

کو بوی زمین، چینه بی بعد پری ها

اینک باد. پنجره ام رفته به بی پایان

خونی ریخت. بر سینه من ریگ بیابان باد

چیزی گفت. و زمان ها بر کاج حیاط، همواره وزید و وزید

اینهم گل اندیشه، آنهم بت دوست

نی، که اگر بوی لجن می آید. آنهم غوک

که دهانش ابدیت خورده است

دیدار دگر. آری : روزن زیبای زمان

ترسید. دستم به زمین آمیخت

هستی لب آیینه نشست، خیره به من : غم نامیرا