امشب از آسمان دیده ی تو

روی شعرم ستاره می بارد

در سکوت سپید کاغذها

پنجه هایم جرقه می کارد

شعر ا دیوانه تب آلود

شرمگین از شیار خواهش ها

پیکرش را دوباره می سوزد

عطش جاودان آتش ها

آری آغاز دوست داشتن است

گرچه پایان راه ناپیداست

من به پایان دگر نیندیشم

که همین دوست داشتن زیباست

ازسیاهی چرا حذر کردن

شب پراز قطره های الماس است

آنچه از شب بجای می ماند

عطر سکرآور گل یاس است

آه بگذار گم شوم در تو

کسی نیابد دگر نشانه من

روح سوزان آه مرطوب

بوزد بر تن ترانه من

آه بگذار زین دریچه ی باز

خفته در پرنیان رویاها

با پر روشنی سفرگیرم

بگذرم از حصار دنیاها

دانی از زندگی چه میخواهم

من تو باشم. . . تو. . . پای تاسرتو

زندگی گر هزار باره بود

باردیگر تو. . . باردیگر تو

آنچه در من نهفته دریایی است

کی توان نهفتنم باشد

باتو زین سهمگین توفان

کاش یارای گفتنم باشد

بس که لبریزم از تو میخواهم

بروم درمیان صحراها

سربکوبم به سنگ کوهستان

تن بکوبم به موج دریاها

بسکه لبریزم از تو، می خواهم

چون غباری ز خود فروریزم

زیر پای تو سر نهم آرام

به سبک سایه تو آویزم

آری آغاز دوست داشتن است

گرچه پایان راه ناپیداست

من به پایان دگرنیندیشم

که همین دوست داشتن زیباست