شب بر روی شیشیه های تار

می نشست آرام چون خاکستری تبدار 

باد نقش سایه ها را در حیاط خانه هر دم زیر و رو میکرد 

پیچ نیلوفر چو دودی موج می زد بر سر دیوار 

در میان کاج ها جادوگر مهتاب با چراغ بی فروغش می خزید آرام 

گویی او در گور ظلمت روح سرگردان خود را جستجو میکرد

من خزیدم در دل بستر 

خسته از تشویش و خاموشی 

گفتم ای خواب ای سر انگشت کلید باغهای سبز 

چشمهایت برکه تاریک ماهی های آرامش 

کوله بارت را به روی کودک گریان من بگشا 

و ببر با خود مرا به سرزمین صورتی رنگ پری های فراموش