از جور چرخ کجروش، از دست بخت واژگون 

دازم دل وچشمی عجب، اینجای غم آنجوی خون 

دوش از تصادف، شیخ و من، بودیم در يك انجمن 

کردیم از هر در سخن، او از جنان، من از جنون

 از اشك خونین دلخوشم، وز آه دل منت کشم

دایم در آب و آتشم، هم از برون، هم از درون

 می دید اگر خسرو چومن، رخسار آن شیرین دهن

می کند همچون کوهکن ، با نوك مژگان بیستون

 در این طریق پر خطر ، گم گشته خضر راهبر 

اودل تو چون سازی دگر، بی رهنما بی رهنمون