بجز این مرا نماند، پس مرگ سرگذشتی 

که منت زسرگذشتم، چو توام بسرگذشتی

 زغم ج *** ئی تو، چو ز عمر سیر گشتم 

به مزارتن گذر کن، به هوای سیر و گشتی

 اگرش جنون ناقص، نگرفته بود دامن

 ز چه فرق داد مجنون، به میان شهر و دشتی

دل خوش بوجد آید، ز هوای گلشن اما 

پر مرغ بسته باشد، گل و سبزه نیغ وطشتی 

ز توچشم مهر ای مه، دل من نداشت هرگز

  دگر از چه کینه ورزی، تو که مهربان نگشتی