چمن از لاله چو بنهاد به سر افسر سرخ

پای گل زن ز کف سبز خطان ساغر سرخ

اشک چون سیم سپیدم شد از آن خون که ز خلق

زردروئی کشد آنکس که ندارد زرسرخ 

گر چه من قاتل دل را نشناسم اما

دیده ام در کف آن چشم سیه خنجر سرخ

 کی به نام تو پری روی زند بال و پری

هر کبوتر که ز سنگ تو ندارد پر سرخ

 تاخت مژگان تو بر ملك دل از چشم سیاه

چون سوی شرق به فرمان قضا لشگر سرخ 

خون دل خورده ام از دست تو بس، از پس مرگ

سر زندسبزه سر از تربت من با سر سرخ 

شب ما روز نگردد ز منه باختری

ناچو خورشید به خاور، نزنیم اختر سرخ

 پرسش خانه ما را مکن از کس که زاشک

خانه ماست همان خانه که دارد در سرخ 

فرخی روی سفید آنکه بر چرخ کبود

 با رخ زرد زسیلی بودش زیور سرخ