چنان کزتاب آتش آب از گرمابه می ریزد 

زسوزدل مدام از دیده ام خونابه میریزد 

به مرگ تهمتن از جور زال چرخ درزابل

چورود هیرمند اشك ازرخرودابه می ریزد

به جان پروانه شمعم که گاه سوختن از غم

سرشك خویش را باحال عجز ولابه می ریزد

 گزیدم بس زناکامی بس انگشت تحیر را 

از این رو تاقیامت خونم از سبابه می ریزد 

 گواه دامن پاك سياوش گشت چون آتش

فلك خاکستر غم بر سر سودابه می ریزد 

  من و دل از غم ماهی ز اشك و آه چون ماهی 

گهی در دجله می خواهد، گھی در تابه می ریزد