طوفان زده است هیبت دریا

وانگیخته نهفت صدایی

در گوشه ها نهان

دریای بیکران.

اندیشه های گوش ات را

و گوش های پر شده ز اندیشه های دور

می دار جفت

با آن صدا نهفت

می باش همنوا

با آن خبر که هیبت دریای تیره گفت.

دور آمدش ره و دیر آمدش سفر

و این است از او خبر

هر دم، خیالی، خوابش می خورد

از لخته ی جگر

خواب خیالش می برد

زین تنگ ره بدر.

برداشته است ره ولی اکنون

(پیشی گرفته هر قدمش از قدم که هست)

با آنکه بسته اند

هر راهی و دری

او خواهد آمد با این خبر درست.

آمد شدن که دارد ناز است، عشوه ایست

با آن نگار مست

(رقص نشاط حوصله ی دیرپای وصل

پیچانده است گر از پایش

پاهای او اگر از دست)

رمزی ست تا به راه نماند

- و آویخته به سرکش هر موج-

اندیشه ایست او را

تا بر نشانه راست نشاند.

معصوم من!

او خواهد آمد

با وی که بود شیطنت، گشته منجمد

در گور گوش هایش، مقهور ماند. مرد

حرفی که داشت با وی تهدید

تا لحظه ای ابد

کشتی رساندگانش به ساحل

خواهند هر جدار شکستن

گر بر سریر ساحل، حائل.

او خواهد آمد

اندر تک طلسم بهم ریخته که بود

بزدوده است رنگ ز هر نقشه ای و نیست

از هیچ نقشه سود

و آن نگاه ها که بمردند

در یاس حبسخانه ی تاریک چشم ها

خواهند زنده از دم او  خاست

و شانه های برهنه (باز خم پوستش)

اینک پذیرش قدمش را

از جای خاست خواهند

آن رهسپار دیر سفر را

نادیده پیکرش آرایش،

آراست خواهند.

او خواهد آمد

بی دشمنان که ذره نیارند

با او چو دوست بود،

با دوستان که حیله ی بدجوی

چون دشمنان

می دادشان نمود.

با کوششی به نشانه

با جوششی کامان ببریده ست

از هر فسون و فسانه

با نوبتی که زخم شکستش

بر صخم استخوان بفزوده است

با آن صدا که از رگ دریا شکافته

همچون خیال ناگه بیدار محرمان.

طوفان زده است هیبت دریا

وانگیخته نهفت صدایی

در گوشه ها نهان

دریای بیکران.

18خرداد 1329