به آن پرنده که می خواند غایب از انظار

عتاب کرد شریری فساد جوی به باغ:

چه سود لحن خوش و عیب انزوا که به خلق

پدید نیست ترا آشیان، چو چشم چراغ؟

بگفت: از غرض این را تو عیب می دانی

که بهر حبس من افتاده در درون تو داغ.

اگر که عیب من این است کز تو من دورم

برو بجوی ز نزدیک های خویش سراغ.

شهیرتر ز من آن مرغ تنبل خانه،

بلندتر ز همه آشیان جنس کلاغ!

                                                لاهیجان. 10 فروردین 1309