سپیده دم...

سپیده دم که هوا رنگ گلستان گیرد 

دلم بیاد گل روی دوست جان گیرد 

به یاد دوست دلم با نه هر کسی دمساز 

. امان نگیرد اگر از کجا امان گیرد

 زجای خاستم از پیش مصحف واسپند

 چو آرزوی که ره سوی خان و مان گیرد

 به یاد آمدم از روزگار و عهد شباب۔

 چنانکه مانده بره راه کاروان گبرد

هزار دردش در استخوان از آب دو چشم 

هزار آتش اکنون در استخوان گیرد 

ز پای سرنشناسد وگر شناسد باز 

بر آن سر است که او دست دوستان گیرد

شتاب بردم و دل بیشتر شتابش برده 

مگر که جای بر یار مهربان گیرد 

چه بر هدر شدم آن روزگارها که به دل

 زمان ندادم تاره بدان نهان گیرد

حریف گفت بصحبت نشین ویس که بهاش

 بود در آندم کاورنگ داستان گیرد 

زیاد رفته چوشهد است فرصت امروز 

خوش آنکه دادخود از عمر خود چنان گیرد 

حساب رفته از اینگونه به که برگیری 

وگرنه به دلت راه بوستان گیرد 

گل است و سبزه بهم باغ را ندیدستی 

چگونه بر سر جلوه است تا جهان گیرد 

بروی سوسن باغی است جابجا رنگی 

که آن بگیرد از این رنگ و این از آن گیرد 

تذرو می پرد از بیشه در نشاط مگر

 چو ما هم او رسد خویش از این میان گیرد 

زبان گشاده بپای ایستاده خیری از آنک

 دلی ببیند و دل بندد و زبان گیرد

 ميان ببند و بباغ اندر آی و جان بطلب

اگر چه طلعت باغ از جمال جان گرید 

بجان دوست برنجم از این خیال که دل 

 چه اوفتادش کار راه بیکران گیرد 

زمانه را نه درنگ است خیر و شادی کن 

 چرا دلت زغم دوست هر زمان گیرد 

در این خیال مگیر از من ای بهشتی روی 

که دل تواند در عشق توتوان گیرد 

خیال رنج ترا شد دلم ضمان و مرا 

هوا که لطف توام نیز در ضمان گیرد

چنین گرفتم آری حساب یاری را

 که یاری تو به جانم هم آنچنان گیرد 

شب است و این سخنی چند مرتجل آمد 

 مباد کز سخنم یار مهربان گیرد 

پیاده آمدم و آفتاب سوزان بود 

 عنایت است اگر خسته سایبان گیرد 

هزار خیمه نهادم هزارها گله ها 

 که دل به مرز توام راه خانمان گیرد 

بسر همی روم از شوق در خيال وصال 

 چو مرده ای زمسیحا که بوی جای گیرد 

چه وقت، تا دل من ره به دوست خواهد برد

 چه روز دامن آن یار کاردان گیرد .