روشن است آتش درون شب

 

وز پس دودش

 

طرحی از ویرانه‌های دور.

 

گر به گوش آید صدایی خشک:

 

استخوان مرده می لغزد درون گور.

 

 

دیرگاهی ماند اجاقم سرد

 

و چراغم بی‌نصیب از نور.

 

 

خواب دربان را به راهی برد.

 

بی صدا آمد کسی از در،

 

در سیاهی آتشی افروخت .

 

بی خبر اما

 

که نگاهی در تماشا سوخت.

 

 

گرچه می دانم که چشمی راه دارد بافسون شب،

 

لیک می بینم ز روزن های خوابی خوش:

 

آتشی روشن درون شب.