مي رفتيم، و درختان چه بلند ، و تماشا چه سياه!

راهي بود از ما تا گل هيچ.

مرگي در دامنه ها ، ابري سر كوه ، مرغان لب زيست.

مي خوانديم : "بي تو دري بودم به برون، و نگاهي به كران، و صدايي به كوير."

مي رفتيم، خاك از ما مي ترسيد، و زمان بر سر ما مي باريد.

خنديديم: ورطه پريد از خواب ، و نهان ها آوايي افشاندند.

ما خاموش ، و بيابان نگران، و افق يك رشته نگاه.

بنشستيم، تو چشمت پر دور، من دستم پر تنهايي، و زمين ها پر خواب.

خوابيديم. مي گويند: دستي در خوابي گل مي چيد.