به شب آویخته مرغ شباویز

مدامش کار رنج افزاست، چرخیدن

اگر بی سود می چرخد

وگر از دستکار شب، درین تاریکجا، مطرود می چرخد ...

 

به چشمش هرچه می چرخد، - چو او بر جای-

زمین، با جایگاهش تنگ

و شب، سنگین و خونالود، برده از نگاهش رنگ

و جاده های خاموش ایستاد

که پاهای زنان و کودکان با آن گریزانند

چو فانوس نفس مرده

که در او روشنایی از قفای دود می چرخد.

ولی در باغ می گویند:

«به شب آویخته مرغ شباویز

به پا، ز آویخته ماندن، بر این بام کبود اندود می چرخد.»

                                                                                        1329