دلا شب‌ها نمی نالی به زاری

سر راحت به بالین می گذاری!

تو صاحب درد بودی ناله سر کن

خبر از درد بیدردی نداری

بنال ای دل که رنجت شادمانی ست

بمیر ای دل که مرگت زندگانی ست

 

مباد آن دم که چنگ نغمه سازت

ز دردی بر نیانگیزد نوایی

مباد آن دم که عود تار و پودت

نسوزد در هوای آشنایی

دلی خواهم که از او درد خیزد

بسوزد، عشق ورزد، اشک ریزد!

 

به فریادی سکوت جانگزا را

به هم زن، در دل شب، های و هو کن

و گر یاری فریادت نمانده ست

چو مینا گریه پنهان در گلو کن

صفای خاطر دل‌ها ز درد است

دل بی‌درد همچون گور سرد است!