آن کیست، که در حسرت عشقت، نگدازد

یا ساق خوشت بیند و، گردن بفرازد

دل، جان دمدش در تن، اگر دست هنرمند

اندام تو، از عاج تراشیده، بسازد

ترسم، که فراتر بردش، این دل گستاخ

دستی، که امید، از پی دامان تو یازد

سر برکشم، از ناز خوشش، چون پر طاووس

گر نرمی آن دست لطیفم، بنوازد

با خال تو،تکخال قمارش، ندهد کام 

آن صرفه برد، در غم عشقت، که ببازد!

وقت است، که خوش برمکم، آن لیموی شاداب

تا در بر پستان تو، بیهوده ننازد

بر برف تنت، بوسه ی لغزنده، عجب نیست

بگذار، لب از ساق تو، تا سینه بتازد

افشانگر صد نغمه شود، چنگ فریدون

در چنگ دلاویز غمت، گر بگدازد