صبح است و، شسته نم نم شب، روی لاله را

وندر گلو، شکسته شباهنگ، ناله را

بادام پرشکوفه، به دیدار نو بهار

بیرون کشیده، مردم هفتاد ساله را

بر نسترن، ز تابش خورشید زرفشان

بنگر، کرشمه بازی الماس ژاله را

هر باغ و دشت و سبزه که بینی، از آن ماست

کردند اگر، بنام لئیمان، قباله را!

با ما، حدیث ناف و زنخدان مکن، که دل

نشناخت، در طریق هوس، چاه و چاله را

نازم به ماه روی تو ناز آفرین، که بیخت 

بر عاج دوش و گردنت، این گرد هاله را!

روزی خوش است و، دست فریدون، بکام بخت

بگرفته، از خزینه ی هستی، حواله را

ای ساغرت بدست و، نگاهت ز عشوه، مست

لب بر لبم گذار و، رها کن پیاله را!