ز باغ پرگلت، ای شاخ غنچه، برچینم 

اگر به سینه خلد، نیش خار برچینم

برهنه تن شو و، در بسترم، بخنده در آی

که من بکار تو، آن یار مصلحت بینم!

دمد بباغ مرادم، بنفشه از دل برف

چو گیسوان تو پوشد، پرند بالینم

خوش آنکه، می زده، در برم بارگاه وصال

کشتی، به گلشن آغوش عنبر آگینم

زداغ بوسه، تنت باغ سوسن است و هنوز

چو لاله، خونجگر از کار و بار دوشینم!

مگر به گوش تو آویزمش، وگرنه چه سود؟!

کنار اختر و مه، گوشوار پروینم

به پرگشائی گنجشک دل نگر، که کشید

به عشق روی تو، تا آشیان شاهینم

گرت هواست، که خونت مکم، از آن لب گرم

دعا کن ای گل خندان، که مرغ آمینم!

سبوی باده بیاور، به رغم توبه ی دوش

که پیش آینه رویان، شکسته آئینم!

خروش چنگ فریدون نگر، که تا دم صبح

به شور نغمه بر آشفت، خواب شیرینم