تو، بخنده، بامدادی تو بچهره، آفتابی

به چه نغمه ات ستایم؟! که به نغمه شعر نابی!

چو شکنج گیسوانت سر شیب شانه ریزد

ز بنفشه، بوستانی ز کرشمه، ماهتابی

منم آنکه، برق چشمت کشدش، به شعله بازی

چو ستمکشی، که افتد به تنور انقلابی!

همه جا، به مجلس اندر گل چهره ی تو بینم

تو، حضور انتصابی تو، دروغ انتخابی

بجز آن حباب پستان که به موج سینه لرزد

به میان هفت دریا نبود مرا، حبابی

چو کنار من نشینی به دلم غمی، نماند

که وصال جانفروزی که دعای مستجابی!

می بوسه ات بجانم تب و تاب تازه بخشد

چو زلال چشمه ساری که بجوشد از سرابی

به دیار دوستداران چو درنگ دشمن افتد

تو، شتاب صد خدنگی تو، گریز صد شهابی!

خنک آنکه، بوسه باران کنمت، در آن بهاران

چو ز عطر غنچه، مستی چو بفرش سبزه، خوابی

چو به نغمه عندلیبی ز کتاب گل، سراید

تو، نخوانده، زیر سرنه اگرت بود، کتابی

به سریر تابناکی تو شکوفه تن، ز پاکی

چو بلور بی غباری چو عروس بی نقابی

نگه تو با فریدون همه آن کند به مستی

که بجان دانه افتد ز جفای آسیابی