من، با تو، در بهشت خداوندم

گر خلق این زمانه، گذارندم

ای همسر، ای ستاره باغ افروز

بگشا، دل از شکوفه لبخندم

دانی تو خود، که بی تو دریت گیتی

بیگانه مرد بیکس و پیوندم

از بوسه های گرم تو، دلشادم

وز گفته های نغز تو خرسندم

تا آبنوس چشم تو میتابد

کی خواستار ترک سمرقندم

تا گونه های سرخ تت میسوزد

بر گونه ات، بگونه اسپندم

مهر تو باد و عشق تو، کز هر سو

بر خانه، کرده یکدله پا بندم

دردانه بخش قطره ی نیسانی

همچون صدف، به زادن فرزندم

نوش آفرین بوسه ی شادابی

بر کام آرزوی عطشمندم 

ای بید سایه گستر ناز آلود

پیش تو، آن چنار تنومندم

پنجاه ساله شویم و، با عشقت

سرمایه خوار گنج پس افکندم

برفم به سر مبین، که زدلگرمی

آتشفشان کوه دماوندم

داند خدا، که بی تو نیارم زیست

گر عالمی، به هرزه دهد، پندم

نیلوفرم، که بر تن چون سروت

پیچیده دست مهر خداوندم

گر بگسلند بند من، از بندت

ور بگسلند بند تو، از بندم

از مادو، هیچ زنده نخواهد ماند

ای جفت ناز پرور دلبندم 

در نغمه ریخت، جان فریدون، باز

تا بر خوری، ز چامه چون قندم