پنجره بگشا، که زیر نم نم باران 

دشت و دمن خفته، با شکوه بهاران 

لطف هوا، در مشام جان سحر خیز

مستی افیون بود، بکام خماران

پرده، بیسکو زن، ای برهنه ی سرمست

تا که بهوش آردت، خروش هزاران

رشک ونوسی، بدوش و گران دلخواه

گوشه ی چشم ار کنی، به آینده داران!

بر چمن آسای و، بوسه بازی دل بین 

ای تن نغزت، بهشت بوسه گساران

چون بتو پیچم، به حلقه حلقه ی بازو 

گنج مردای، ولی به چنبر ماران!

دشمنت، از من به دشمنی، نرباید

در تو نگیرد اگر، ستایش یاران!

تا چه نگارند ازو، به دفتر هستی

آنکه، نگاری نبایدش، ز نگاران

عشق فریدون، ز بوسه های تو بشکفت

چون گل افسرده، از نوازش باران