هرچند، باکسم، سر خشم و ستیز، نیست

کس نیز، در زمانه، به چشمم عزیز نیست

زین دیو مردمان کج اندیش بد سرشت 

گر هست چاره، جز دل مردم گریز نیست

خون میخورم چو غنچه، که در آستین کس

دستی، که گیرد آن سر شمشیر تیز نیست!

تا کام خوش، به خواری و دریوزگی دهند

ناکام عالمی، اگرت این دو چیز نیست!

خورشید گرم بوسه، به انگور تازه گفت

زین داغ خوش، هر آنکه نخوشد، مویز نیست

پیک خزان، به هستی ما، ره نمی برد

بی بار و برگ را، خطر از برگریز نیست

خواهم ز دیده، قطره ی اشکی زنم به روی

در چشمه سار خشک من، آن قطره نیز نیست

بر پیر سالخورده، اگر باد نوبهار

از باغ پر شکوفه وزر، نافه بیز نیست!

بهتان زندگی، به فریدون، چه میزنی

دلمرده را، ز خواب عدم، رستخیز نیست