نوش لبانت، بجام بوسه ربایان 

باده ی جان ریزد، از سبوی خدایان

تخت من ای گل، ز عاج سینه ی خود کن

عزت شاهی، چو مینهی، به گدایان

زنبق ناف تو، هر که بوسد و بوید 

نافه نگیرد، ز دست نافه گشایان

شربت برفی، مگر بجام بلورین؟

ای تنت از تار و پود جامه، نمایان

بند قبا، دلبرانه واکن و، بنشین

پندی اگر میخری، ز کهنه قبایان!

یکدله، ما برتو بسته مهر و، تو هردم

گوشه ی چشمت، به سوی دل بدو جایان؟

خنده زن ایگل، که نوشخند امیدت

شور دگر میدمد، به نغمه سرایان

بستر من، عطر گیسوان تو دارد

زان شب نغزی، که برده باتو، به پایان

خوشه ی الماس شعر ناب فریدون

گوهر عشق است و، بر نثار تو، شایان