عشق تو شبنم است و من غنچه ی صبحگاهیم

شعله ور از تو هر زمان آتش بوسه خواهیم

نرگس چشم دلکشت چشمه ی نیلگون من

جان دهم ار بخاک غم در فکنی چو ماهیم

دیو ربوده خاتمم بر سر گنج پیکرت

از تو هراس کی دهد شوکت پادشاهیم

تندر ابر تیره ام بر سر دشت نافه بو

دامن اشک خرمی خنده ی قاهقاهیم

سر به فلک چو میزند جنگل سر و چامه ام

بر دل و جان کجا رسد داغ بلند جاهیم

بید بنم، که گر بمن همچو نسیم بگذری

برسر چشمه بنگری رقص خوش گیاهیم

تا به سپهر نیلگون پرچو کبوتران کشم

جمله فراخنا بود حلقه ی تنگ چاهیم

با سر گیسوان او تا بکمر فرو شدم

گر که نخواند آن پری همدم نیمراهیم

دست برادری اگر در بر چاهم افکند

با دل یوسفی بود کیفر بی گناهیم

پیش نگاه دلکشت سوختم ای فروغ جان

زان مژه سایه ای فشان بر سر بی پناهیم

بر سر لاشه هر زمان قصه زبوی گل کنم

تا بر شحنه بر بدی کس ندهد گواهیم

حجله ی کام و ناز اگر زین دل و دست میرود

بر در دوزخ افکند هودج این تباهیم

رقص سپاس میکند بر سر دار کیفرش

با تن زلر خونفشان لرزش گاهگاهیم

بیژن چاهسار غم بانگ منیژه میزند

ای خم تار گیسوان برکش ازین سیاهیم