چون غنچه، ازین دامن پاکیزه، به تنگم

آلوده کن، ای عشق گرانمایه، به ننگم!

خواهان تو شیرین لبم، ای مرگ دلاویز

بشتاب و سبکبار کن، از ننگ درنگم

دیوانه منم من، که درین عشق جگر سوز

از بیخردی، با دل دیوانه، به جنگم

دل، جام می، از دست بلوریت تو خواهد

ور نیست، تفاوت نکند، شهد و شرنگم

جانم چو گرفتی، به یکی بوسه، فروکوب

مستانه، چو مینای تهی، بر سر سنگم!

آهوی تو صیادم، اگر مشک ترم نیست

مسپار، به سر پنجه ی خونریز پلنگم!

ابریشم گیسوی تو نازم، که بر انگیخت

با ناخن گلبرگ تو، صد نغمه ز چنگم

وقت است، که در چاک گریبان تو، میرم

کز لرزش پستان تو، شنگد دل شنگم

از بوس تو، تا سرخ و کبودم چو فریدون

با دعوی یکرنگی دیرینه، دو رنگم!