هنوزم، بیاد آید آن روز بخت

که آن دلفروزم، بصحرا کشید

ز سامان خویشم، به افسون عشق

به سوزنده آغوش سرما کشید

بلبخنده، بازو به بازو، مرا

ز جنگل، به دامان دریا کشید

نپیموده گامی دو، بادی شگفت

به سر، تیره ابری گهرزا کشید

پر افشان چو پروانه، گلبرگ برف

به هر سو، پرندی دلارا کشید

عروسانه، بر فرق شمشاد و کاج 

یکی دلربا تور زیبا کشید

دلارام من، پیش من، در خرام

چو شیدا، که زنجیر شیدا کشید

گه از مرغزارم، بدان بیشه کرد

گه از کوهسارم، ببالا کشید

همیدون، چو سرگشته نخجیر مست

ز دنبال خویشم، بهر جا کشید

تو گفتی، گوزنی سبکپویه بود

کزان دشت خارم، به خارا کشید

چو لختی چنین، برشدیم از ستیغ

فلک، پرده زان سقف مینا کشید

به رنگین کمان، مهردتابنده چهر

بی تیر زر بست و بر ما کشید

در آندم، سیه چشم گیسو فشان

ز رفتن، به افسونگری، پا کشید

بران صخره بنشست و، لبریز مهر

غم آلوده آهی،جگر سا کشید

نگه، در نگه بست و جانم بسوخت

ز گرداب رازم، به رویا کشید

بدوشم، سرافکند و مستانه خواند

سرودی، که با ناله غوغا کشید

بدو گفتم، ای گنج الهام و عشق

که آشوب نازت، به یغما کشید

به برگشته مژگانت، این گرد برف

چه زیبا خطی، شبنم آسا کشید

ترا دوست دارم،،که هر بوسه ات

مرا کشت و، بازم به دنیا کشید