نروم بهیچ بزمی نخورم ز هیچ خوانی

که نهاده روزگارم سر سفره، نیم نانی

چه خوش آن گرسنه کامی که زبان او نجنبد 

نه، بحمد نابکاری نه، به مدح قلتبانی!

به دو مشت اگر بکوبی ز ستمگری دهان را

به از آن که مشت گوهر ز تو واکند دهانی

به ملامتش نگیرم اگر آن رفیق دیرین

ز سرور خواجه تاشی به دلم کشد کمانی!

در توبه باز و ترسم که بدان شکسته پیمان

ندهد زمانه پندی ندهد فلک امانی

ره آشتی چه پوئی؟!تو که در کمین جنگی 

در دوستی چه کوبی؟! تو که یار دشمنانی!

من و این کناره جوئی که گشاده پیش جانم 

ز غرور بی نیازی در عین بوستانی 

من از آن بچشم یاران بد آخر الزمانم!

که چو همراهان، به رنگی نشدم به هر زمانی!

اگرم فتاده بینی سبب آن بود که دیگر

سر بام رفته، برپا ننهاده نردبانی!

همه بیمناک آنم که درین دو روز هستی 

نرسم به نغمه سنجی نرسم به نکته دانی

گهر است شعر نابم که چو نور آفتابم

نتوان فرو نهفتن به پناه سایبانی!

ز دلم اگر بجوئی که چه میکشد ز یاران!

بجز این نگاه نفرت تو نیست ترجمانی

من اگر چو خاک راهم منگر به اشتباهم 

که ستاره ها درخشد ز غبار کهکشانی!

به برادران سپردم دل پاک یوسفی را

چکنم که گرگ من شد دل و دست هر شبانی!

منم آن خروش بیمی که زمردمان برآید

چو رسد گروه دزدی به قفای کاروانی!

چه زنی به طعنه نیشم؟! که ندای عصر خویشم

مگر از بلا رهانم دل و جان ناتوانی

به جهان نابکاران شرر افکند فریدون

اگر از خدنگ چشمت برد از کرشمه جانی!