نه دل با پختگان جوشد، نه خامان

 

چه باشد، گر سرم گیری، به دامان

 

دریغ از گرم پوئی ها، که آخر

 

در افتادم ز پا، چون خسته گامان

 

بهشتی گلبنی بودم، درین باغ

 

که بشکفتم، ولی بر بی مشامان

 

مرا، با چاکری ها، الفتی نیست

 

که گرد از خواجه گیرم، چون غلامان

 

من آن باران باران در سرابم

 

که بخشم زندگی، بر تشنه کامان

 

فلک، با سرکشان، سنگ است و مینا

 

وگرنه، هر سری، بودی به سامان

 

زیان ها برده اند، از گفتگوها

 

می از مینای خاموشی به جامان!

 

بیا تا دست یکدیگر بگیریم

 

به دوشا دوش، از این وادی، خرامان

 

رویم آنجا، که هر آزاده، آزاد

 

سبکتازی کند، با بی لگامان

 

فریدون، دوزخی دارد بخود، گرم

 

نکوتر، از بهشت نیکنامان