دیر شد دیر، اندرین گیتی، بناکامی درنگم

تیغ پولادم، که گردون کرده، گرد آلود زنگم

نام نیکو، ابلهان را باد و بیدردان و خامان

کوه دردم من، که پا برجاتر از هر نام و ننگم

مرگ شیرین بوسه کو، تا چون عروسی خنده بر لب

بر من آرد روی و، برهاند ازین زندان تنگم 

شهسواران در طلسماتندو، زین هنگامه جویان

هر زمانی، دلقکی بیمایه، میخواند به جنگم

گر بمیرم، طعنه زین غوکان و موشان بر نگیرم

تا به جولانگاه نخجیران، عقابی تیز چنگم

رخش رهوارم، زخواری، بی خریدار اوفتاده

با هنرها، عیبم این، کاندر خیانت لنگ انگم

بزم یاران را، بلورین ساغری پر باده بودم

تا تهی گشتم، زدند از شور نادانی، به سنگم

لکه ها بندد به من، هر زشتخوی از کینه، اما

زیور افزاتر کند هر لکه، چون زیبا پلنگم

نیش ماران خوشتر است از نیش رشک آلود یاران

پند من بشنو، که بس درد آشنا، با این شرنگم

سازگاری، چون وزغ، با گنو مردابم نباشد

من که در ژرفای دریاهای توفان زا، نهنگم

چون فریدون غوطه ور در خون خود گشتم، سراپا

تا نپنداری، که اندر کار جانبازی، دورنگم