ز دلم، خبر ندارد، دل کوته آستینان

که ز بازوان عریان، چه کشم ز دست اینان

گل صد هوس شکوفد، ز لبان بوسه بارم

چو در آب چشمه بینم، تن بوسه آفرینان

نتوانست، در این خانه، بکام دل، ببوسم

که کشد ز پرده گردن، سر پشت در نشینان

دمد از فروغ چشمت، همه نور شادمانی

فکنی اگر نگاهی، بکرشمه، بر غمینان

تو که، خوشه خوشه، صد خرمن زر، به شانه داری

نه سزا بودکه سوزی، دل زار خوشه چینان

تو میان تاجداران، چو نگین حلقه بنشین

چه غمت ز بی کلاهان؟ چه غمت ز بی نگینان؟

چو رکاب جامه خوابت، سرشیب شانه لغزد

چه شکنجه ها که افتد، به نهاد خرده بینان!

بخدا، که گر بجانم، غم صد بلا فرستی

دل مبتلا نپوید، ره عافیت گزینان

تو، که ماه جانفروزی، بدرون خانه داری

ز چه میروی«فریدون»به سراغ مه جبینان